Endonezyalı girişimci Denica Riadini-Flesch, kurucusu olduğu SukkhaCitta markasıyla çevre dostu ve etik moda anlayışını yeniden tanımlıyor. Marka, kimyasal yerine doğal boyalar kullanarak, kırsaldaki çiftçileri ve zanaatkârları güçlendiriyor. Riadini-Flesch, yerel halkla birlikte Assam indigosu gibi gölgede yetişen bitkileri kullanarak ormansızlaşmayı önlüyor. Pamuk ise kimyasal gübre yerine geleneksel tumpang sari yöntemiyle, yani fıstık, mısır ve biber gibi bitkilerle birlikte ekiliyor. Ürünler, doğal boyalarla
Endonezyalı girişimci Denica Riadini-Flesch, kurucusu olduğu SukkhaCitta markasıyla çevre dostu ve etik moda anlayışını yeniden tanımlıyor. Marka, kimyasal yerine doğal boyalar kullanarak, kırsaldaki çiftçileri ve zanaatkârları güçlendiriyor.
Riadini-Flesch, yerel halkla birlikte Assam indigosu gibi gölgede yetişen bitkileri kullanarak ormansızlaşmayı önlüyor. Pamuk ise kimyasal gübre yerine geleneksel tumpang sari yöntemiyle, yani fıstık, mısır ve biber gibi bitkilerle birlikte ekiliyor. Ürünler, doğal boyalarla elde işlenip 60 ila 180 gün süren bir süreç sonunda hazır hale geliyor.
SukkhaCitta, şimdiye kadar Endonezya’nın dört adasında 11 köyle iş birliği yaptı. Kadınlara adil ücret veriliyor, zanaat eğitimi sağlanıyor ve bazı çiftçilere kendi tarım arazilerini satın almaları için hibe veriliyor.
Endonezya merkezli etik moda markası SukkhaCitta, tüm üretim sürecini doğayla uyumlu şekilde yürütüyor. Markanın “tarladan dolaba” koleksiyonundaki her kumaş, izlenebilir doğal lifler ve yenileyici yöntemlerle yetiştirilen bitkisel boyalarla üretiliyor. Pamuk el ile eğrilip tezgahlarda dokunurken, yerli zanaatkârlar geleneksel batik tekniğiyle kumaşları süslüyor.
60 ila 180 gün süren bu süreç sonunda hazırlanan giysiler, Cakarta’daki mağazada, çevrim içi platformlarda ve Singapur ile New York’taki seçkin butiklerde satışa sunuluyor. Marka, estetikle birlikte çevresel ve sosyal etkiyi önemseyen müşterilere hitap ediyor.
Marka, bu anlayışla Coldplay’den Chris Martin,okyanus bilimci Sylvia Earle ve çellist Yo-Yo Magibi isimlerin dikkatini çekti. Ma, Riadini-Flesch’in çalışmalarını “akıl, kalp ve ellerle yapılan derin bir kültürel çaba” olarak tanımlıyor.
Hızlı modaya karşı yavaş moda hareketi yükseliyor
Dünyada giderek büyüyen yavaş moda hareketi, aşırı üretim ve israfla anılan hızlı modaya tepki olarak ortaya çıktı.
100 milyar doları aşan hızlı moda endüstrisi, ucuz polyester tişörtler ve taytlar üretirken hem işçileri sömürüyor hem de çevreyi tahrip ediyor. Endonezya’da Citarum Nehri, tekstil fabrikalarının zehirli atıkları nedeniyle ciddi şekilde kirlenmiş durumda. Bu kirlilik sadece Endonezya ile sınırlı değil; Şili’deki Atacama Çölü’nden Gana’nın başkenti Akra yakınlarındaki çöplüklere kadar dünyanın dört bir yanında atılmış giysiler yığınlar oluşturuyor.
‘’Dünyayı kıyafetler değil, onları giyenler değiştirir”
SukkhaCitta, modaya alternatif bir üretim modeli sunan ilk marka olmasa da, temel bir gerçeği kabul ediyor: Özenle ve etik şekilde üretilen kıyafetler, ucuz alternatiflerden daha pahalı. Ancak kurucu Riadini-Flesch, tüketicilerin bu değeri fark ettikçe, ucuz giysilerin aslında çok daha büyük bir bedeli olduğunu anlayacaklarına inanıyor.
SukkhaCitta’nın okullarıyla geleneksel bilgi ve sürdürülebilir tarım canlanıyor
SukkhaCitta’nın desteklediği okullarda zanaatkârlar gençlere batik öğretirken, çiftçiler de pamuk yetiştiriciliğinde yenileyici tarım yöntemlerini öğreniyor. Köylüler, yerel olarak tumpang sari adı verilen bir teknikle birden fazla bitkiyi bir arada yetiştiriyor. Pamuk mısırla gölgelenirken, biberler zararlıları kontrol ediyor ve yer fıstığı toprağa azot kazandırıyor. Bu yöntem, kırsal halkın hem pamuk üretimini sürdürülebilir kılmasını hem de aileleri için daha fazla gıda ve ek gelir sağlamasını mümkün kılıyor.
SukkhaCitta, köylerde yaşam standardını yükseltiyor
SukkhaCitta, ortak olduğu köylerde yaşayanların yaşam standartlarını yükseltmek için çalışıyor. Kazancının bir kısmını, tarla satın almak isteyen köylülere hibe olarak sunuyor. Kadınlar, işlerinin sosyal ve maddi değerini yeniden değerlendirmek üzere eğitiliyor. Eskiden iş bittikten sonra pazarlık yapılan ücret yerine, şimdi tasarım veya pamuk hasadı gibi işlerin tamamlanma sürelerini kaydedip, buna göre daha yüksek ücret alıyorlar.
Bu tür girişimler, Riadini-Flesch’i diğer girişimciler için rol model haline getirdi ve SukkhaCitta’nın sosyal medyadaki takipçi sayısını artırdı. Markanın kıyafetleri Vogue’un Singapur sayısında yer aldı. Satışlar yıllık yüzde 30-40 oranında artıyor ve bu da köylülere ekonomik fırsatlar sağlıyor. 32 yaşındaki Linna Setyowati, SukkhaCitta’dan aldığı hibe ile 2,5 dönümlük bir arazi satın aldı ve kimyasal ilaçlarla zarar görmüş toprağı yeniden canlandırdı. Şimdi tumpang sari prensiplerine göre pamuk yetiştiriyor ve “Toprak daha taze ve sağlıklı” diyor.
Son dört yılda SukkhaCitta, dört yeni zanaat okulu açtı, sürdürülebilir malzemeler sunan yan bir platform başlattı ve 11 köyle ortaklık kurdu. Şirket, bu ortaklık sayısını sınırlayarak her köye daha fazla kaynak sağlamayı hedefliyor. Şimdiye kadar yaklaşık 118 dönümlük ticari arazinin dönüşümüne katkıda bulunarak bin 500’den fazla kişinin yaşamını etkiledi. 2030’a kadar 2 bin 400 dönümden fazla araziye ulaşmayı ve 10 bin kişiye destek vermeyi planlıyor.
Kaynak:
https://www.nationalgeographic.com/environment/article/fast-slow-fashion-clothes-sustainable
